Paaseiland

Op tweede paasdag vertrokken we vanaf Bora Bora naar één van de meest geisoleerde plekken in de wereld: Paaseiland, dat net een een beetje kleiner is dan Texel. De afstand naar het dichtsbijzijnde bewoonde (mini)eilandje is zo'n 2100 km. Dat is dezelfde afstand als van Amsterdam naar Moskou. De afstand naar Chili is 4000 kilometer, nog eens zo'n beetje het dubbele dus. Het eiland is vooral bekend door de honderden Maoi beelden die over het hele eiland staan. Mede door de geisoleerde ligging is er niet heel veel bekend over de geschiedenis van Paaseiland. Zeker is dat de eerste Europeaan die er voet aan wal zette (in de 18e eeuw) een Nederlander was, Jacob Roggeveen. Aangenomen wordt dat het eiland voor zijn komst welvarend was, maar daar was weinig meer van over in de 18e eeuw. Door (interne) oorlogen, ontbossing, kannibalisme en hongersnoden hebben de oorspronkelijke bewoners hun eigen beschaving bijna om zeep geholpen. Het laatste zetje, om de eerst bloeiende civilisatie om zeep te helpen, hebben de Europeanen gegeven. De overlevenden werden van het eiland afgehaald en werden gedwongen een weinig eervolle carriere als slaaf te starten.

Er wonen nu nog zo'n 2500 Rapa Nui (afstammelingen van de oorspronkelijke bewoners) op Paaseiland en zij zijn meer dan trots op hun eiland en alle legendes die de rondte doen. Om maar te zwijgen over het belang van Maoi beelden en hun godsdienstige belang. Hier kwam Wouter de eerste dag op het eiland al op een (bijna) pijnlijke manier achter. Bij de douane lazen we op een bord dat het streng verboden is kernwapens mee te nemen naar Paaseiland. Aangezien we die van ons al allen hadden afgeschoten op Bora Bora, konden we zonder problemen doorlopen. Een eerste bezoekje aan de Maoi beelden vlakbij ons hostel leverden wel problemen op. De beelden stonden op een soort van verhoging en op een waarschuwingsbord stond 'DO NOT STEP ON THE PLATFORM'. Nee, dat snappen we zelf ook wel. Uiteraard hebben wij veel respect voor jullie beelden, religie, cultuur, etc. We zijn natuurlijk niet helemaal naar Paaseiland gekomen om voor problemen te zorgen. Maar, dachten we, een fotootje vlak voor het platform, dat moet wel kunnen. Niet dus. Dat Wouter daar gehurkt zat (met hond, zie foto) kwam er een lokale gids schreeuwend, fluitend en gillend aangerend met een hele tirade in het Spaans. Veel begrepen we er niet van behalve dan dat Wouter op een plek stond waar het niet mocht en dat de politie dat niet zou gaan waarderen. Kennelijk bedoelen de Rapa Nui met 'platform' ook het stukje tussen het waarschuwingsbord en de verhoging. Praten met deze local had geen zin en dus hebben we maar onze hartelijke excuses aangeboden. Later lazen we op wikipedia dat in de Chileense wet (Paaseiland valt onder Chili) is vastgelegd dat het beschadigen/niet respecteren van de beelden een gevangenisstraf van ten hoogste 7 jaar kan opleveren. Dat was dus bijna een hele lange wereldreis geworden... De rest van onze eerste dag hebben we ons maar rustig gehouden en een wandeling van 15 kilometer gemaakt samen met een Frans stelletje, dat bestond uit twee mannen, die we tegenkwamen bij de beelden die we bijna ontheiligd hadden.

De tweede dag hebben we een quad gehuurd en hebben we een rondje om het eiland gereden, zo'n 70 kilometer. Een aantal plekken is zelfs met quad niet te bereiken, maar wel hebben we de meeste en belangrijkste Maoi beelden kunnen zien. Heel apart dat men toendertijd de stukken rots van 86.000 kilo heeft kunnen vervoeren en op hun plek
heeft weten te krijgen. Ook zijn op Paaseiland belangrijke petroglieven aangetroffen. Dit zijn inkervingen in rotsen/stenen en zij vertellen wetenschappers veel over de geschiedenis van het eiland en hoe de mensen toendertijd leefden. Overigens moet de geschiedenis herschreven worden als het aan Steffie ligt; Niet de tonijn, maar de kikker was belangrijk voor het voedsel van de Rapa Nui. En ze waren niet afhankelijk van vishaken voor hun vangst, maar van de golven. Beetje jammer dat mensen die er jaren voor gestudeerd hebben niet eens zo'n tekening juist kunnen interpreteren.

Iets minder (maar niet minder avontuurlijk) was dat we op Paaseiland een bezoekje aan het ziekenhuis moesten brengen. Sinds het duiken op Bora Bora had Steffie al last van haar oren en dus besloten we er een professional naar te laten kijken. Na enige tijd kwam er een Engels sprekende dokter aangelopen. De dokter zag er zelf uit alsof ie zelf héél dringend een goeie dokter kon gebruiken. Gelukkig spraken we beide deze gedachte niet hardop uit, want de beste man bleek een Nederlander te zijn. Er bleek zich een soort van ophoping in de oorbuis gevorm te hebben en met wat oordruppels en een antibiotica kuurtje werden we terug naar ons hostel gestuurd.

De laatste dag op het eiland zijn we een vulkaan opgeklommen. Al snel waren we met zijn drieen, omdat een lokale straathond had besloten de hele klim samen met ons te maken. Daar ging dus de helft van ons eten en drinken. Gelukkig was de klim een relatief makkelijke hike en hadden we sowieso niet alles nodig. Op de top van de vulkaan werden we beloond met de mooiste krater die we ooit hadden gezien. Nadat we waren teruggekeerd in ons hostel (inclusief hond) bleek dat er s'avonds een bbq + feestje werden georganiseerd. Toen we de antibiotica ophaalden kregen we te horen dat er beter geen alcohol bij kon worden gedronken. 'Beter geen' is geen verbod dus zaten we 's avonds lachend aan de Pisco (lokale sterk alcoholische zooi) met een homp vlees. De avond eindigde in de lokale discotheek met te veel irritante, hitsige locals en een nog veel irritantere Wouter.

De volgende dag mochten we met lichte kater en een beetje oorpijn (voor Steffie) het vliegtuig in richting Lima.