Peru part1

Voor en tijdens onze trip kregen we een hoop waarschuwingen over de veiligheid in Zuid Amerika. Niet over straat s'avonds, geen taxi's pakken, geen (goedkope) busreizen boeken, niet de buitenwijken in, etc, etc. De kans dat je in Zuid Amerika wordt overvallen in een periode van circa 9 weken is zo'n beetje tussen de 89 en 92%. Met dat idee vertrokken we vanaf Paaseiland richting Lima. Uiteraard namen we de nodige voorzorgsmaatregelen: We hadden een slotje gekocht voor onze backpacks en voortaan zouden we onze waardevolle bezittingen rondom onze geslachtsdelen dragen in een zogenaamde moneybelt. En verder zouden we gewoon ons gezonde verstand gebruiken, maar goed, dat deden we sowieso altijd al.

Onze eerste ervaringen in Lima deden ons vrezen dat het inderdaad echt onveilig was in Z-Amerika. Toen we onze dure (vooraf bestelde) taxi instapten was de eerste opmerking van de chauffeur "of we onze rugtassen op de grond wilden zetten in plaats van op schoot." Kennelijk kan het zichtbaar bij je hebben van een tas in Lima aanleiding zijn om de taxi klem te rijden en je spullen uit de auto te sleuren. Bij het hostel aangekomen vertelde de vrouw die de tent runde ons wat wel en niet te doen: "Als je naar het centrum/centrale plein wilt, doe dat dan voor 2 uur 's middags, want na die tijd is het niet veilig meer. Beter kan je naar de rijke wijk 'Miraflores' gaan waar om de tien meter een agent of privebeveiliger staat, maar kijk wel uit voor zakkenrollers. Even dachten we dat we echt in het wilde westen waren beland, maar tot nog toe is alles goed gegaan.

Na een paar dagen Lima vlogen we naar Cuzco. Deze stad ligt op 3400 meter hoogte en hier konden we acclimatiseren voordat we drie dagen later zouden beginnen aan de Inca trail waarbij je onder andere een bergppas moet oversteken op 4200 meter hoogte. Echt hoogteziekte hebben we gelukkig niet gehad (dat schijnt echt heel beroerd te zijn), maar we hebben het zeker wel gemerkt dat we ruim boven zeeniveau leefden: constant droge mond, snel buiten adem en (lichte) hoofd- en oorpijn.

De Inca trail begint in de buurt van Cuzco en is bijzonder omdat de Spanjaarden deze route nooit hebben ontdekt. Daarom is Machu Picchu (de stad waar de trail heenleidt), in tegenstelling tot andere Inca steden uit die tijd, nooit verwoest. Je kan tegenwoordig voor een paar knaken de trein pakken tot vlakbij Machu Picchu, maar wij besloten vijftig keer zo veel te betalen en met een ander vervoermiddel te gaan, namelijk de benenwagen. Dit betekent 43 kilometer afleggen dwars door de Andes. Nou is er elke 5 jaar een race naar Machu Picchu en de snelste loper ooit heeft er 3 uur en 40 minuten over gedaan. Wij zouden er 3,5 dag over gaan doen. Met 14 andere toeristen en 21 man begeleiding (gidsen, dragers, koks, etc.) vertrokken we. Al snel kregen we een beetje het elfstedengevoel. De reden is dat je om de zoveel tijd een stempelpost had. Op zich niet zo heel bijzonder, maar wel dat alle stempels in het paspoort gezet moesten worden. Die staat nu dus vol met stempels van de trekking. De eerste dag was qua afstand vrij gemakkelijk en 's avonds kwamen we er achter dat we een paar prima koks hadden meegenomen. 's Nachts kwamen we er ook achter dat slapen op de Inca trail niet echt een feestje is. Ijskoud, matje van 40 centimeter breed en 1 centimeter dun, geen kussen, veel te kleine tent en dat alles op een ondergrond van rotsen en/of grind.
De tweede dag was de meest uitdagende. We begonnen op 2900 meter hoogte met lopen en moesten klimmen naar 4200 meter. Dit is redelijk zwaar op een dergelijke hoogte, voornamelijk omdat er weinig zuurstof in de lucht zit. Al met al was het een uitdagende klim, maar voor ons goed te doen. Normaal gesproken wordt je op de top van de berg beloond met een geweldige 360 graden view op de omringende Andesreuzen van tot 6200 meter. Onze beloning was mist, stromende regen en keiharde wind. Beetje jammer dus. Gelukkig was de weg naar de top wel droog en de woeste omgeving van de Andes is met niets te vergelijken dat we eerder gezien hebben op onze trip. De derde dag van de trail legden we het meeste aantal kilomers af (maar niet meer zo steil omhoog) en de vierde dag ging om 3:30 de wekker zodat we Machu Picchu met de zonsopgang konden gaan zien. Zoals eigenlijk tijdens alle zonsopgangen die we tijdens onze trip hebben geprobeerd te bekijken zat ook nu het weer tegen. Stromende regen dit keer. Op een zeker moment brak de zon door en vormde zich een regenboog precies boven Machu Picchu. De gidsen waren laaiend enthiousiast, ze hadden nog nooit zo iets gezien in de vijftien jaar dat ze het werk deden. Het had wel iets magisch, maar het was erg lastig te zien vanaf een kilometer afstand. Anyway, langzaam liepen we richting Machu Picchu en het weer klaarde op. Ondanks het feit dat het de meest toeristische plek is in heel Peru en misschien wel heel Zuid Amerika was het toch superbijzonder om zelf op deze plek rond te lopen.

Na het bekijken van de Inca stad hebben we met onze groep gevierd dat we allen de tocht hebben uitgelopen. Dit deden we op het terras van Aguas Calientes. Aangezien men in Peru het bier verkoopt in flessen van 1,1 liter werd het al snel erg gezellig. De dag erna reisden we terug met de trein richting Cuzco. Een stukje met de trein in Peru is niet hetzelfde als met de NS van Amsterdam naar bijvoorbeeld Utrecht. Allereerst het feit dat je op 3 punten je kaartje en paspoort moet laten zien voor je de trein instapt is anders dan thuis. Ook de treinreis zelf verliep wat apart. Op een gegeven moment werd de trein stil gezet en kwam er een soort van clown met screammasker de trein in. Nadat iedereen zich rotgeschrokken was (not) begon er plotseling een modeshow. Er werden wollen truien geshowd door de locals. Toen ook dit voorbij was werd er besloten met een disco van een kwartiertje voordat de trein weer ging rijden. En dit alles 's ochtends vroeg. De busreis van Cuzco naar Puno aan het Titicacameer was niet veel beter. Voorzichtig geworden door alle spookverhalen boekten we de duurste busreis die we konden vinden. We zaten uiteindelijk in een bus met allemaal 80-plussers die georganiseerd reisden. Misschien dat je dan nog beter overvallen kan worden. De uitzichten onderweg maakten overigens veel goed. Supermooi gebied!

Aangekomen bij Puno aan het Titicacameer besloten we de 'overnight lake trip' te gaan doen. Overdag op een bootje het meer over om te kijken hoe de locals leven (beetje toeristisch) en dan 's middags een hike over het minst toeristische eiland op het meer en 's avonds slapen bij locals thuis. De hike met uitzicht over het meer was weer mooi, maar 's middags en 's avonds bij de locals was wel heel erg bijzonder. In een aftands stenen huisje werd allereerst voor ons een 5 sterren lunch gemaakt bestaande uit niet één, niet twee, maar maar liefst drie verschillende soorten aardappelen. 'S avonds was het eten gevarieerder: Rijst met pasta en aardappelen. We hadden wijn meegenomen om te delen met de locals. Of ze nog nooit wijn hadden gezien of dat het een lokale traditie is, we weten het niet, maar in ieder geval werden de ingeschonken glazen in één keer atje getrokken door de lokale familie waar we sliepen. De dag erna gingen we naar een ander eiland waarbij de locals nog in traditionele kleren liepen. Grappigste was dat de vrijgezellen een ander kleur muts op hadden dan de dorpsgenoten die wel getrouwd waren. De muts die de vrijgezellen droegen kostte drie maanden om te maken en was veel mooier dan de muts van de getrouwde eilandbewoners. De singles moesten immers nog aantrekkelijk zijn voor de andere sexe, de getrouwde mensen waren toch al binnen. Wat dat betreft niet veel verschil met de Nederlandse cultuur dus.

Na bovenstaand tripje hebben we (tijdelijk) afscheid genomen van Peru en zijn we verder gereisd naar Bolivia. Volgende keer meer hierover.