Nieuw Zeeland

Na een vlucht van drie uur vanuit Sydney, kwamen we aan in Christchurch op het zuidereiland van Nieuw Zeeland. Hier zouden Astrid en Theo ons oppikken van het vliegveld. Moeder en zoon hadden elkaar al 4,5 maand niet gezien (waarschijnlijk langer dan ooit in de afgelopen 33 jaar) en het weerzien beloofde emotioneel te worden. Nadat iedereen zijn tranen had gedroogd werd er unaniem besloten om even te bijpraten, maar wel onder het genot een drankje natuurlijk. Dit is nog niet eens zo eenvoudig in Christchurch. De stad is nog steeds ontregeld door de aardbeving van een jaar of drie geleden. De puinhoop van de ingestorte gebouwen is opgeruimd, maar daarvoor in de plaats heb je nu heel veel kale plekken in het centrum van de stad. Schijnbaar zijn er destijds ook heel veel cafe's/hotels/guesthouses ingestort. Hierdoor vragen de horeca gelegenheden die wel overeind zijn blijven staan asociale prijzen. De één zijn dood, is de ander zijn brood. Verder valt er ook niet veel (meer) te beleven in Christchurch en eigenlijk moet je zo snel mogelijk weg uit deze stad. Dat deden we dus ook.

Nieuw Zeeland staat bekend om zijn prachtige natuur, maar wat wellicht minder mensen weten is dat je er ook fantastisch kunt midgetgolven. Elk dorpje van meer dan twintig inwoners heeft minimaal één vervallen kerk en één goed onderhouden midgetgolfbaan. De allerbeste ligt in Queenstown. In deze zelfbenoemde adrenaline hoofstad van de wereld gaan de meesten backpackers heen om te jetboten, bungeejumpen, skydiven, etc. Wij gingen er midgetgolven. De grote vraag was wie van de vier adrenalinejunkies de zenuwen het beste onder controle kon houden op de indoorbaan. Het antwoord is Theo. Met maar liefst één slag voorsprong wist ie de dames achter zich te houden. Wouter eindigde op een keurige vierde plaats.

Voordat we naar Queenstown gingen hadden we al een flink aantal kilometers gereden op het zuidereiland. Hier gewoon rondrijden is vaak al een feestje, maar dat valt niet zo goed in een blog te beschrijven. Beter ga je er zelf kijken. Anyway, voor Queenstown waren we naar Milford Sound geweest. Omdat Steffie, Theo en Wouter net jarig waren geweest, of binnenkort jarig zijn, werden we getrakteerd door Astrid op een rondvaart door de fjorden. De route ernaar toe is al de moeite waard en de boottocht is niet voor niets uitgeroepen (door Tripadvisor) tot 's werelds beste toeristenattractie 2012, maar anderzijds is Milford Sound ook wel een beetje gehypt en ligt het bejaardengehalte erg hoog. De volgende boottocht die we maakten was bij Kaikoura om walvissen te spotten. Het is meer dan apart om vlak naast de boot deze beesten van meer dan 17 meter lang te zien opduiken en even later weer te zien onderduiken. Na de walvissen zijn we naar een baai gevaren waar 700 dolfijnen rondzwommen. Het is echt te leuk om deze 'feelgood' beesten in het wild te zien. Tijdens de 'walvisttrip' mochten we niet het water in om met deze beesten te gaan zwemmen, vandaar dat we later op het noordereiland een 'swimming with the dolphins' trip hebben geboekt waarbij dit wel kon. Het is mischien niet heel erg cool om met je (schoon)moeder en een paar dolfijnen te gaan watertrappelen, maar toch keken we erg uit naar deze ervaring. Het eindigde in een lichte teleurstelling; Regen, wind en de paar dolfijnen die we zagen hadden geen zin in ons. 'Swimming with the humans' werd het, maar daar hoef je niet voor naar Nieuw Zeeland. Een andere boottrip die we maakte was op het noordereiland waar we een dagje zijn meegegaan met de postbode die de post bezorgt in afgelegen baaien en fjorden. Was leuk om te doen en te zien hoe afgelegen sommige mensen leven, helemaal afhankelijk van de postbode die 1 keer per week post en boodschappen komt afleveren. Als we het accent/dialect van de postbode/reisleider nou ook nog hadden kunnen ontcijferen waren we ook nog eens heel veel van de omgeving te weten gekomen.

We hebben niet heel de Nieuw Zeeland trip op bootjes gevaren. Je kan in dit land bijvoorbeeld ook hiken. De eerste deden we bij Stratford op het noordereiland. Van de 64 wandelingen/hikes die je kon kiezen besloten wij de zwaarste te gaan doen. De beklimming naar de top van Mount Taranaki. In de gids stond 'DO NOT TAKE THIS HIKE LIGHTLY'. Nee, natuurlijk doen wij dat niet. Maar overschatten is nou ook weer niet nodig. Met zijn ruim 2500 meter hebben we het hier nou ook weer niet bepaald over de Mount Everest. Bovendien hebben we de afgelopen maanden flink wat ervaring opgedaan met wandelen. We noemen een trekking in Myanamar (die we beide door fysieke ongemakken, maar net hebben kunnen uitlopen), we noemen die keer in Australie dat we bijna verdwaald en uitgedroogd waren, en we hebben in Laos ook nog wel eenss een stukje gelopen. Maar goed, Mount Taranaki dus. De eerste kilometers gingen voorspoedig. Ok, het pad waar we overheen liepen was was nou niet bepaald zo vlak als de ringweg A10, maar al met al was het goed te doen. Toen we boven de bomengrens kwamen hield ineens het pad op en moesten we verder klauteren over de rotsen. Wouter zijn aanleg voor hoogtevrees had hier af en toe wat moeite mee, maar als je niet al te veel naar beneden kijkt, dan heb je er ook minder last van. Het klauteren over rotsen ging langzaam over in het beklimmen in een soort van extreem steile zwarte piste, maar dan met allemaal kiezelsteentjes in plaats van sneeuw. Elke stap die je deed leek je er wel anderhalf terug te glijden. Wellicht voor volgende keer toch maar eens kwaliteitsschoenen kopen in plaats van de allergoedkoopste bij de Perry Sport. Anyway, dit was niet meer te doen en op een gegeven moment zijn we omgekeerd.

Onze tweede hike werd wel een succesverhaal; de Tongariro crossing. Een kilometer of 19 hiken door het gebied waar Mount Doom ligt, bekend van 'Lord of the rings'. Qua natuur en uitzichten was dit voor ons beide het hoogtepunt van Nieuw Zeeland en misschien wel van onze reis tot nog toe. Echt te bizarre landschappen. Opvallend trouwens dat het net leek of je de Alpe D'Huez aan het beklimmen was. Heel veel Nederlanders zijn we tegengekomen die dag. Enige jammere van de tocht was dat we de route maar voor de helft konden lopen. In 2012 is twee keer een vulkaan in de buurt tot uitbarsting gekomen, waardoor het uitlopen van de tocht schijnbaar nog te gevaarlijk was en we daarom halverwege moesten omkeren.

De derde tocht die we liepen was een 'cliffwalk' met Astrid en Theo. Heen over de kliffen en terug over het strand. Alleen te doen bij laag water en dat betekende uiterlijk half negen ('s ochtends) beginnen aan de wandeling. Dit geldt dan natuurlijk voor onervaren lopers. Wij maken uiteraard wel wat tijd goed op de bekende schema's en begonnen gewoon een half uur later. Enkele van ons haalde het einde niet met droge voeten, maar niemand is verdronken. De loop zelf was weer erg mooi.

Buiten varen en hiken hebben we ook vooral weer veel gereden met de campers. Een kleine 4400 kilometer. Onderweg kom je nog wel eens wat tegen, zoals de Frans Jozef en de Fox gletsjer op het zuidereiland. We hebben ze beide van dichtbij gezien en de Fox is de mooiste om te zien. Soms haal je onderweg ook een paar flessen wijn. Op zich niets bijzonders, maar wel als ze om Wouters ID gaan vragen. In Nieuw Zeeland moet je 18 zijn om drank te kopen in de supermarkt en wanneer je je niet kan legitimeren, dan is het (normaal gesproken) pech gehad. Toevallig hadden we geen ID bij ons, maar we kwamen goed weg. Uiteindelijk geloofde het blonde grietje achter de kassa dat Wouter op 23 juni 1979 is geboren. Soms rij je ook harder dan 100 kilometer per uur over de snelweg. Uiteraard ging het een keer mis en zagen we de sirenes door de achteruitkijkspiegel. 112 kilomer per uur gereden en de schade zou 80 dollar (55 euro) zijn. Helaas voor oom agent, maar gelukkig voor ons, lukte het hem niet de gegevens met zijn apparaatje door te sturen naar de centrale, omdat ie geen bereik had, waardoor we wegkwamen met een waarschuwing.

Op het noordereiland zijn we ook nog Niels, de 'neef' van Steffie gaan bezoeken. We zochten ze op in hun vakantiehuisje bij Mount Mounganui. Niels heeft een vriendin uit Nieuw Zeeland en is zelf geboren en getogen in Limburg. Dat betekent dus een bourgondisch weekendje met veel wijn, kaas en gezelligheid. Maar wij passen ons makkelijk aan en deden vrolijk mee, mocht iemand daar aan twijfelen.

Na ons bezoek aan neef Niels zijn we met Astrid en Theo verder gereisd naar het noordelijke deel van het noordereiland. Hier gingen we onder andere naar de 'Bay of islands' en reden we langs de Kauri bomen. Dit zijn bomen die soms nog ouder zijn dan Jezus en die een omtrek hebben tot 20 meter. Nadat we hier een paar dagen nog met Theo en Astrid hebben opgetrokken werd het alweer tijd om afscheid te nemen en richting Auckland te rijden waar we een dag later onze vlucht naar Frans Polynesie moesten halen. De laatste nacht werd er nog wel één om niet snel te vergeten. We hadden via internet de goedkoopste hotelkamer gezocht die we konden vinden, maar toen we aankwamen werden we om onduidelijke redenen ge-upgrade naar een zeer ruime kamer compleet met hemelbed en eigen bubbelbad. Dit compenseerde in ieder geval een beetje de teringherrie die doorging tot 5:00 in de ochtend. Schijnbaar was de rest van het hotel afgehuurd door een groep die daar ook een 'privé' feestje hadden waar wij helaas niet voor waren uitgenodigd.

Maar goed. Zo konden we in ieder geval lekker brak het vliegtuig proberen te halen de volgende dag naar de meest exotische bestemming van onze reis, Bora Bora.