Bolivia & noorden van Chili

Vooraf hadden we Bolivia ingeschat als één van de landen die we misschien wel heel erg leuk zouden gaan vinden. Toen we vanuit Peru aankwamen bij het stadje Copacobana (aan de Boliviaanse kant van het Titicaca lake) schrokken we wel een beetje van de prijzen. 6 euro voor een ruime tweepersoonskamer met badkamer en uitzicht op het meer? 1 euro voor een avondmaaltijd? Helaas bleek de rest van Bolivia niet altijd zo cheap, maar het is wel erg lastig om er een hoop geld uit te geven.

In Copacabana pakten we de boot naar Isla del Sol op het eerder genoemde Titicaca lake en deden er een hike van 5 uur dwars over het eiland. Het was nog veel mooier dan we gedacht hadden. 'S avonds op een terras kwamen we in gesprek met een Nederlands meisje + Australische vriend. Later bleek dit de dochter te zijn van de beste jeugdvriendin van Wouters moeder, te toevallig dus.

La Paz, de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld was onze volgende bestemming. Eén van de dingen die hier gepland stond was het overleven van de mountainbiketocht over de 'World most dangerous road'. Dit is een afdaling van 56 kilometer waarbij je begint op 4700 meter hoogte en afdaalt naar 1200 meter. De (grind)weg is soms maar een paar meter breed en loopt langs een ravijn dat tot 600 meter diep is. Vroeger was het een belangrijke handelsroute, nu rijden er alleen nog wat locals en mountainbikers. Dat het inderdaad gevaarlijk is zie je wel aan de hoeveelheid kruisjes langs de weg. Bij bijna elke scherpe bocht staan er wel één of meer. Soms staan er ook tientallen, dan is er een bus naar beneden gestort. Op een aantal plekken zie je de wrakken nog liggen honderden meters onder je. De tocht zelf is fantastisch mooi en je kan dit stuk beter niet dronken gaan fietsen, maar uiteindelijk viel het allemaal wel mee. Wij Nederlanders zitten natuurlijk ook goed op onze fietsen.

Een misschien wel grotere uitdaging had Wouter de avond ervoor. In het Indiase restaurant waar we gingen eten stond de 'World most spicy Vindaloo' op de menukaart. Als onderschrift bij dit gerecht stond: "If you are stupid enough to order and finish this really really really hot dish you will be rewarded with a t-shirt'. Ondanks de 40 chillies die in dit gerecht zitten besloot Wouter de strijd aan te gaan. Een nachtje op de wc en een lelijk t-shirt waren het eindresultaat.

Rondom La Paz bereikten we ook het hoogste punt van onze vakantie. De Chacaltaya is ruim 5500 hoog. We voelden ons geen echte bergbeklimmers na het bereiken van de top. We werden namelijk door een busje gedropt op 5300 meter. Toch is zelfs een beklimming van 200 meter extreem uitputtend op die dergelijke hoogte. Een dag na de beklimming hebben we de nachtbus naar Sucre gepakt. Om zes uur 's ochtends werden we wakker gemaakt en moesten we opeens de bus verlaten. Toen we uitstapten stonden er zo'n 100 militaieren op een veldje 50 meter verderop. Het bleek dat vrachtwagenchauffeurs uit Sucre rondom de hele stad 'roadblocks' hadden opgeworpen. Je kon de stad nog wel (lopend) inkomen, maar niemand mocht er meer uit. Ze hadden zelfs rondom het vliegveld alles geblokkeerd. Later hoorden we van een local dat de vrachtwagenchauffeurs minder belasting wilden gaan betalen. Anyway, we hadden weinig keus en zijn maar gaan lopen. Na een uurtje waren we voorbij de blokkade en konden we een taxi pakken naar ons hostel. Daar bleek dat er ondanks onze reservering er geen plek voor ons was. Omdat niemand de stad uit kwam was 'onze' kamer bezet. Wel hadden ze een kamer ergens anders geregeld voor dezelfde prijs. Deze kamer was met eigen badkamer, wat een verbetering was, dus we gingen ermee akkoord. Aangekomen bij onze nieuwe kamer bleek de badkamer zo erg te meuren dat we al snel spijt hadden van de 'ruil'.

Het was de dagen erna sowieso onrustig in Sucre. Demonstraties, studenten die zichzelf vastketenden aan de universiteit en de roadblocks bleven aanhouden. We konden daarom bijvoorbeeld geen tourtjes boeken buiten de stad. Op zich voor ons geen ramp, want nu konden we koninginnenacht en koningsdag vieren in de 2 Nederlandse kroegen van Sucre. Appelflappen, bitterballen, bier en een opgenomen uitzending van de ceremonie hebben we kunnen volgen samen met de Nederlanders in Sucre. Zelfs het sjoelen ontbrak niet. Na de oranje feesten toch een tourtje geboekt voor 1 mei bij een reisbureau dat wel een mannetje wist die de blokkades kon ontwijken. We zouden een krater gaan bekijken en een stukje van de 'Boliviaanse incatrail' lopen. Om half negen 's ochtends moesten we verzamelen. Rond tien uur was het mannetje er nog steeds niet. Iets te hard gefeest de avond ervoor zo meldde het reisbureau en nog steeds te dronken om een auto te besturen. Een nieuwe chauffeur werd opgetrommeld en zo konden we een paar uur later dan toch het tourtje gaan doen. Op een gegeven moment moesten we tanken. De gids vroeg ons op een meter of 30 van de auto te wachten tot er getankt was. Er waren de afgelopen jaren 4 auto's ontploft tijdens het vullen van de gastank, vandaar. Het verliep allemaal een beetje chaotisch, want na het tourtje wist de chauffeur niet zo goed hoe de blokkades te ontwijken om weer de stad in te komen. We zijn dwars door rivieren gereden totdat opeens onze weg geblokkeerd werd door een kapotte vrachtwagen. Via een gigantische omweg uiteindelijk toch nog thuis gekomen.

Onze volgende stop was 'Potosi', een mijnstad die ligt op ruim 4000 meter hoogte. Rond 1600 was dit een van de grootste steden ter wereld en nu nog steeds werken er 15000 mensen in de mijnen van 'Cerro Rico' (rijke berg). Men schat dat er in de loop der tijd 8 miljoen(!!) mensen zijn gestorven in de mijnen of als gevolg van dat werk. Potosi zelf is niet de mooiste stad van de wereld. De buitenwijken lijken nog het meest op een vuilnisbelt en de dode honden die overal langs de kant van de weg liggen werken ook niet echt sfeerverhogend, vonden wij in ieder geval. Maar goed, we gingen er heen om zelf te ervaren hoe het is om in de mijnen te werken. Dit keer zorgde een defecte bus ervoor dat de 'mijntour' flink was vertraagd, maar uiteindelijk konden we dan toch beginnen. Eerst kregen we echte mijnwerkers kleding aan. Uiteraard leverde de schoenmaat van Wouter problemen op. Maat 45 was hun grootste maat. Na enig zoeken kwam er ook nog een maat 55 boven tafel. Uiteindelijk toch maar voor maat 45 gekozen. Voordat we de mijnen ingingen dronken we eerst nog een drankje dat een alcoholpercentage had van slechts 96%. Dit doen de echte mijnwerkers ook in de mijnen, om vervolgens met dynamiet aan de slag te gaan. Geen wonder dat er ongelukken gebeuren. Hierna zijn we dan toch echt de mijnen ingegaan. In de mijnen is het leven echt extreem. Het is er bloedheet, benauwd, smerig en het is extreem vermoeiend om je alleen al voort te bewegen, laat staan om er te werken. Soms moet je stukken van 50 meter op je buik afleggen, zo smal is het daar. Vrijwel nergens kan je normaal staan. In de mijnen werken kinderen vanaf 13 jaar soms 16-20 uur per dag, 6 dagen per week. En wij waren echt blij dat we na 2 uurtjes weer naar buiten mochten.

De afsluiter in Bolivia was een 3-daagse trip met een jeep door de zoetwoestijn 'Salar de Uyuni' en vervolgens richting de grens met Chili. We deden dit met een groep van 10 waaronder 1 idiote Japanner van dik in de 60. Engels spreken kon ie niet, en drinken ook niet, alhoewel ie dat wel probeerde. Eén avond was het resultaat dat ie zo lam was dat ie 's nachts zichzelf en bed helemaal ondergekotst had en driekwart van de nacht Japans heeft gesproken tegen waarschijnlijk zichzelf. Op een gegeven moment werd dat redelijk irritant, omdat we er ongeveer één meter vanaf lagen in een slaapzaal. Maar goed, de zoutwoestijn. Eindeloze spierwitte vlakten met hoge bergen en vulkanen aan de horizon. We zijn gestopt bij een oase met cactussen van 10 meter hoog, meren met flamingo's, we reden langs bizarre rotsformaties, vulkanen van 6500 meter hoog en eindigden uiteindelijk in Chili in de Atacama woestijn, de droogste plek op aarde. Het stadje waar we een paar dagen sliepen was 'San Pedro de Atacama' en heel veel bijzonders hebben we hier niet gedaan. Bbq'en en op stap met de mensen die we leerden kennen tijdens de tour in Uyuni. Steffie heeft nog een tourtje door de 'moonvalley' gedaan toen Wouter zich bezighield met het voorbereiden van een sollicitatiegesprek. Ja, we komen nu echt bijna thuis, dus het wordt (helaas) ook weer tijd om ons met serieuzere zaken bezig te houden.

In Chili wilden we afsluiten op het strand van Iquique in het noorden van het land, maar dit lukte niet helemaal. We hebben een paar dagen redelijk slecht weer gehad. Wel is Steffie voor het eerst van haar leven in een casino geweest. Helaas werd het geen succes. Toen we binnen 6 minuten en 24 seconden 40 euro verloren hadden met roulette en black jack besloten we maar te stoppen voordat het allemaal nog erger zou worden. Na een paar dagen zijn we de grens met Peru weer overgestoken en richting Arequipa gereist. Later meer hierover.