Myanmar

Twee weken na onze 9e 'thuiskomst' in Bangkok vonden we het wel eens tijd worden voor een verslag van onze vorige bijzondere reis: Myanmar!
Na heel wat weken in het relatief ontwikkelde, toeristische en georganiseerde buurland Thailand te hebben doorgebracht, was dit even iets compleet anders. Voor 2 weken leken we even 100 jaar terug in de tijd te zijn gegaan, waar de bevolking vrijwel geheel zelfvoorzienend is en supermarkten niet bestaan; waar paard-en-wagen en ossenkarren heel normale vervoersmiddelen zijn; en waar je op veel plekken een van de eerste toeristen bent die de Birmezen gezien hebben.
Verder is het, voordat je het land ingaat, handig om te weten dat je in Myanmar niet kunt pinnen, en dat je er als toerist alleen met dollars terecht kunt: brandschone gladgestreke US dollars, zonder kreukels, zonder ook maar een minivlekje erop, anders worden ze niet geaccepteerd. Goedvoorbereid als we waren hadden we er dus voor de zekerheid maar voldoende meegenomen.

10 december hadden we een vlucht van Bangkok naar Mandalay. Hier heb je hele drukke kruisingen zonder stoplichten waar voorrangsregels niet bestaan. Om je medeweggebruikers te waarschuwen dat je eraan komt en dat ze moeten opletten druk je heel hard en heel vaak op je toeter. Het resultaat is dat je constant getoeter hoort en dat het één grote chaos is. Het verbaasde ons in ieder geval niet dat het een keer mis ging en twee scooters op elkaar knalden. Om de drukte te ontvluchten hebben we fietsen gehuurd en zijn we richting de (rustigere) westkant van de stad gefietst. Hier voelden we ons echt alsof we de eerste blanken waren die daar in die wijk kwamen. Iedereen wil je helpen (zonder dat ze iets van je willen of je iets willen verkopen), een praatje maken of je gedag zeggen. Op weg naar het uitzichtspunt op Mandalay hill merkten we voor het eerst dat de overheid nog wel wat bijzondere dingetjes heeft om extra geld te verdienen. We moesten bijvoorbeeld betalen om onze fiets te parkeren. Het is in de weken daarna nog regelmatig gebeurt dat we bij 'roadblocks' paspoortcontroles hadden en dat we opeens ergens moesten betalen om een bepaalde zone in te gaan.

Na een paar dagen Mandalay zijn we naar Bagan gereisd, een plaatsje waar de oudste en bekendste pagoda's/tempels van Myanmar staan. We hebben eerst een halve dagtrip gedaan naar Mount Popa, een vulkaan waar ze een tempel bovenop gebouwd hebben die je kunt beklimmen. Het uitzicht is ok, de tempel mooi, maar het is wel wat toeristisch daar. De tweede dag hebben we een fiets gehuurd om in ieder geval een aantal van de in totaal 3000(!) pagoda's van Bagan van dichtbij te bekijken. Na een paar uur, een pagoda of tien, en heel wat kilometers over zandpaadjes, begaf Wouter's achterband het dan toch (wat uiteraard niet echt een verrassing was met deze fietsen met Middeleeuwse look-and-feel). Dus toen zijn we de overige 2990 pagoda's maar vanaf een uitzichtpunt, één van de hoogste tempels daar, gaan bekijken. Dit uitzicht over de immense vlakte die bezaaid is met pagoda's die ze 1000-1500 jaar geleden gebouwd hebben is voor ons wel minimaal een top-3 momentje van deze reis tot nu toe. Beschrijven heeft verder niet zoveel zin, je kan er het beste zelf gaan kijken.

Na de tempels van Bagan zijn we overdag doorgereisd naar het bergdorpje Kalaw, waar we in de middag aankwamen na een avontuurlijke busreis door de bergen. Eerst even de maag vullen bij het lokale Indiaanse restaurant en daarna hadden we afgesproken met de 'poepkwartet' Nederlanders die we 2 maanden eerder hebben ontmoet tijdens de transmongolie treinreis. Met hen en 2 gidsen/koks gingen we een 3-daagse trekking doen van Kalaw naar Inle Lake dwars door de bergen (je zou ook kunnen zeggen 'grote heuvels'). De trekking was in totaal 65 kilometer en dat moest, zou je denken, met onze conditie, toch wel makkelijk kunnen nadat eerder in 2012 diverse persoonlijke records waren verbeterd tijdens de Damloop/halve marathons. Dag 1 verliep zonder noemenswaardige problemen. Deze dag was letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de trekking. Dit gebied van Myanmar ligt vol (berg)dorpjes waar de tijd heeft stilgestaan en de mensen leven van de oogst van hun akkers. Machines kom je niet tegen onderweg en electriciteit en stromend water bij hoge uitzondering. 's Avonds, waar we gingen overnachten, kwam het halve dorp ons bekijken en werd er gitaar gespeeld rondom het kampvuur dat werd gestookt in het houten huisje waar we sliepen. De lokale whisky vloeide rijkelijk en de avond werd afgesloten met yathzee en kwartet.
De tweede dag stond in het teken van persoonlijke pijntjes en chili's. Om met de chili's te beginnen; We snappen niet wie alle chili's eet die we onderweg zijn tegengekomen. Er wordt genoeg verbouwd om minimaal vijfkwart van de wereldbevolking 365 dagen per jaar aan de diarree te helpen. Dan de persoonlijke pijntjes; Na de lunchpauze zaten wij (de 4 Nederlanders) redelijk stuk door allerlei fysieke ongemakken en dan is 15 km lopen nog best ver. Eenmaal aangekomen in het dorp waar we gingen overnachten bleek ook dat het avondprogramma ons beter ligt. Flink wat gezelligheid en het vooruitzicht dat we bijna bij Inle lake waren deed de stemming snel omslaan. De laatste dag hebben we nog vijf uur gelopen en toen met de boot naar onze eindbestemming aan het meer.

Inle lake was voor ons de bestemming om bij te komen van de trekking en onder andere de blaren te laten genezen. Veel meer dan relaxen en een dagtripje over het meer hebben we hier dus ook niet gedaan. Op 40 minuten fietsen kon je zwemmen in natuurlijke hotsprings. Dit paste mooi bij ons relax-programma voor de dagen na de trekking, dus daar zijn we even gaan kijken. Daaraangekomen bleek het dat de mannen en vrouwen apart moesten. Maar voor moderne mensen zoals wij was er een alternatief, voor een paar euro meer, kan je ook een 'private' zwembad in, waar je dan met tientallen andere westerlingen ligt. Andere 'activiteiten' die we aan het meer ondernomen hebben: een wijnproeverij en rijstwhisky drinken (voor 50 cent per fles) met de andere locals op de markt. Inle lake is toeristischer dan welke andere plek ook in Myanmar, maar wel erg relaxed!

Na een dag of vier zijn we teruggegaan met de nachtbus naar Mandalay. Behalve dat de bus met 60-65 mensen overvol zat; de zieke en voortdurend overgevende locals naast ons; de keiharde Birmese om-te-janken-karaokemuziek de hele nacht door; de extreem hobbelige en bochtige wegen; en de reistijd van tien uur en aankomsttijd in Mandalay om 03.00u in de ochtend, was de reis best wel oke. De laaste dag in Mandalay hebben we nog een fietstochtje gemaakt naar de langste houten brug ter wereld (1 km lang).

Als je graag wilt stappen is Myanmar misschien niet je ding aangezien alles na 21.00u platligt. Maar vooral de mensen, de natuur en het relaxte leven waren echt geweldig daar. Twee weken was eigenlijk te kort aangezien we nog veel meer van het land en de mensen hadden willen zien; wat ons betreft is Myanmar een echte aanrader voor een (nu nog) originele en bijzondere vakantiebestemming.