Vietnam

Toen we na een vreselijke 9uur durende busreis vanuit Laos - de zogenoemde VIP-bus met aan boord behalve ons verder alleen maar locals, levende kippen in mandjes, en zakken rijst tussen onze voeten - aan de Vietnamese grens stonden werden we eerst naar een 'immigration health center' geleid. We kregen daar een thermometer tegen ons hoofd geduwd en vreemd genoeg gaf de temperatuurmeter 35,4 graden aan. Volgens ons heb je dan lichte onderkoelingsverschijnselen, maar de ambtenaar aan de grens vond het blijkbaar oké en we mochten doorlopen nadat hij de temperatuur had genoteerd in een schriftje. Hierna nog eens 5 uur in een nog betere VIP-bus (waar we de hele reis op plastic krukjes in het gangpad mochten zitten met bagage op schoot, in een klein busje met plek voor 30 personen waar we uiteindelijk met 48 man in zaten). Als er mensen onderweg wilden uitstappen verlieten ze de bus via de ramen. Uiteindelijk kwamen we aan in Hoi An. Hier hadden we afgesproken met Bart, Marg, Menno en Sunny die dezelfde periode Vietnam aan het verkennen waren. Op de afgesproken plek kwamen ze al aan met wat biertjes (10 uur 's ochtends). Dat beloofde weinig goeds, aangezien wij ook al van plan waren om eens ouderwets te gaan drinken met onze landgenoten. Na een middagje strand, een hoop drankjes, een hoop voorgerechtjes, nog meer drankjes, en 6 hoofdgerechtjes verder gingen we verder naar de lokale disco. Daar was het erg gezelig en het afscheid de volgende dag voltrok zich in een waas.

Na een aantal borden spaghetti en gebakken eitjes van het heerlijke ontbijtbuffet van het Sunflower hotel voelden we ons iets beter en fietsten we Hoi An centrum in om schoenen op maat te laten maken. Voor Steffie een groot succes: een paar laarzen, een paar enkellaarsjes en 2 paar pumps paar zijn inmiddels per boot onderweg naar huis. Wouter had minder geluk. Eén of andere baggerwinkel waar we na 5 pogingen (schoenen passen) ons geld hebben terug gevraagd. Over Hoi an: Superleuk plaatsje met gezellige barretjes en restaurantjes aan de rivier en het strand op fietsafstand (3 km ongeveer). We zijn er zes dagen blijven hangen, dus dat zegt wel iets.

In Vietnam verkopen ze het goedkoopste tapbier ter wereld (bron: Lonely Planet). Een hoop tentjes in Hoi an hadden dit ook op de menukaart staan, maar als je dit dan bestelde dan bleek het dan 'toevallig' net vandaag niet aanwezig te zijn, maar wellicht wilde we een ander (duurder) biertje bestellen. Na een poging of zeven begonnen we bijna te twijfelen aan de geloofwaardigheid van het hele verhaal, maar bij poging acht bleek het raak te zijn en konden we biertjes drinken voor 4000 Vietnamese dongs per stuk (13 eurocent).

Na Hoi An was de volgende bestemming Dalat. Op aanraden van de Haarlem posse zijn we daar naar het Pink House gegaan en hebben we bij dat hotel de 'secret tour' geboekt op Steffie's verjaardag. De gids nam ons mee naar zijn geboortedorp zo'n 50 km buiten Dalat. Hij bleek een echte grappenmaker te zijn; Zo noemde hij het Franse meisje dat mee was eerst 'Madame Houssein' en later 'Saddam Houssein'. Steffie was 'Lady Gaga en Wouter 'Mr Bean'. We zijn eerst naar een lokale markt geweest waar we vietnamese specialiteiten hebben geproefd zoals larven, (levende) krekels, wezelpoep en rattenvlees.

Eén van de hoogtepunten van Vietnam was de tweedaagse tocht van 335 km op de motorbike met de easyriders van Dalat naar Mui Ne. Onder weg zijn we een keer of dertig gestopt en onze gids wist ons op een leuke manier wat te vertellen over het dagelijks leven in Vietnam en de mega corrupte overheid, daar raakte hij maar niet over uitgepraat. Twee keer zijn we ongepland gestopt. Eèn keer omdat Wouter een lege benzine tank had. Onze gids is benzine gaan halen bij het volgende dorp. De tweede keer was een half uur later, weer omdat Wouter een lege tank had. Het bleek dat er een lek zat in een slangetje en nadat we de boel hadden laten repareren (kosten 2 euro), konden we weer verder. De dagen dagen erna zijn we van onze zadelpijn afgekomen door lekker te chillen op het strand van Mui Ne. De laatste dag hier hebben we (weer) een scootertje gehuurd en zijn we onder andere naar de zandduinen en naar een klein schattig vissersdorp gaan kijken.

Na een paar dagen op het strand van Mui Ne werd het tijd om een paar dagen bij te komen op het strand van Phu Quoc. Eerst met de nachtbus naar Ho Chi Minh City en daarna het vliegtuig. Dat bij komen is er niet helemaal van gekomen, want hier ontmoeten we Bart en Margje weer. We lieten ons natuurlijk niet kennen en dronken vrolijk mee in het tempo van Marg. Hetzelfde gold voor eten. Hoppa naar de seafoodtentjes op de nightmarket en driekwart van de menukaart laten aanrukken en dat vier keer per avond. Vooral de lokale schelpen deden het goed. We hebben er (gezamenlijk) honderden gegeten voor een zacht lokaal prijsje.

De laatste dag op Phu Quoc hebben we afgesloten met een wilde scootertocht over het eiland. Bart waande zich Superman (of zoiets, we weten eigenlijk niet waar het op leek). De tocht over de stoffige dirt roads werd beloond met tropisch, afgelegen strandje in een baai. Beetje jammer van de bus toeristen die een half uur later aankwam, maar toch. Die avond wederom culinair uit eten geweest tegen lokale prijzen en we eindigden in de 'Drunken Monkey' alwaar we een potje gingen tafelvoetballen. Amsterdam tegen Haarlem, oftewel Christiano van der Woude en Bart Jaap Stam tegen Wouter 'de tank' Hansen en Steffie 'de vlo' Messi. Christiano oogde wat onrustig aan de bal; Bart Jaap was een rots in de branding, maar je merkte wel dat de jaartjes begonnen te tellen voor hem, niet meer de onneembare vesting van tien jaar geleden. Aan de andere kant hadden we 'de tank', een zekerheidje in de verdediging (op een handvol schoonheidfoutjes na), maar de wedstrijd werd beslist door S. Messi. Met een aantal onnavolgbare bewegingen besliste ze de wedstrijd eigenhandig in het voordeel voor het team uit Amsterdam.

Met de boot en bus zijn we weer teruggereisd naar Ho Chi Minh City. Hier moesten we nog de tunnels van Cu Chi bezoeken. In de oorlog leefden de Vietcong soms weken onder de grond. Er zijn zelfs complete ondergrondse scholen gebouwd. De tunnels waren te klein voor Wouter, zelfs in de nagebouwde toeristentunnel paste hij amper. De dag werd afgesloten op de schietbaan. Met een AK-47 hebben we geschoten op een paar borden 50 meter verderop. Een aparte ervaring om zelf eens zo'n moordwapen in handen te hebben. De dag erna gingen we, voor het eerst sinds 4 maanden, naar de westerse wereld 'down under'. Zie volgende blog.

O ja, we reageren niet op elk commentaar onder de blog, maar superleuk dat zoveel mensen ons volgen. We lezen alle reacties met veel plezier!